Skip to main content

"छोराको चाहना" (लघु कथा)



-"डाक्टरले के छ भन्यो?"

-"छोरी छ रे"

-"छोरी....."

-"अँ"

-"तिमीलाई के मन पर्छ?"

-"मलाई त छोरा मन पर्छ"


-"मलाई पनि छोरा नै मन पर्छ।पहिलो सन्तान छोरा नै होस जस्तो लाग्छ"

-"त्यसो भए के गरौं त?"

-"जन्माउने तिमी तिम्रै बिचार"

-"त्यसो भए यो बच्चालाई नजन्माउ न त हुन्न?"

-"हुन्छ,बरु एउटा सन्तान जन्माउ तर छोरा नै जन्माउन त"

-"ल हुन्छ" श्रीमान-श्रीमती दुबै जना हस्पिटल जान्छन र गर्भमा रहेको छोरीलाई नजन्माउने सल्लाह र फैसला स्वरूप गर्भ पतन गराउछन।



दिन,महिना हुँदै वर्षौं बित्छ तर यो दम्पतिको कोखमा फेरि कुनै सन्तान बस्दैन।श्रीमान-श्रीमती दुबै जना गहिरो चिन्तामा पर्छन।शहरमा नाम चलेको हस्पिटल चहार्छन। डाक्टरको परामर्श लिन्छन। अनेक मठ-मन्दीर र भाकल गर्छन तर पनि कोखमा सन्तानको उदय हुन सक्दैन।दुबै जना चिन्ताले गल्दै जान्छन।एक दिन एक आफन्तको सल्लाह बमोजिम दुर शहरमा रहेको एउटा नामि र महँगो हस्पिटलमा पुग्छन।श्रीमान-श्रीमतीको विभिन्न स्वास्थ्य चेक जाँछ पछि डाक्टरले भन्छ-

-"तपाँहरुको बच्चा छ कि छैन?"

-"अँह छैन"

-"यो भन्दा अगाडी गर्भ बसेको थियो"

-"हो थियो"

-" अनि किन जन्माउनु भएन?"

डाक्टरको प्रश्न संगै श्रीमान-श्रीमती दुबै जना स्तब्ध बन्न पुग्छन। डाक्टरले फेरि प्रश्न गर्न पुग्छ

-"किन दुबै जना बोल्नु भएननी?" डाक्टरले फेरि सोधे पछि अलि भारी स्वरमा श्रीमानले जवाफ दिन्छ-

-"डाक्टर साब,छोरी थियो त्यसैले"

-"हो डाक्टर साब हामिले छोरा चाहेका थियौं,त्यो सन्तान छोरी थियो त्यसैले जन्माएनौं"

-"त्यसो भए तपाईंहरुले त्यो सन्तान नजन्माएर ठूलो भुल गर्नु भयो"

-"किन र डाक्टर साब?"

-"किनकी,रिपोर्टले देखाए अनुरुप यहाँहरु दुबै बाट अब कुनै पनि सन्तानको जन्म हुन सक्दैन"


डाक्टरको जवाफले निराशिन्दै दुबै जना बाहिरिन्छन। बाहिरिन्दा- बाहिरिन्दै गेटै नीर एउटी सानी नानी पुतली जस्तै सुन्दर देखिने जामामा सजिएर "मम्मी-मम्मी भोलि त आमाको मुख हेर्ने दिन रे है" भन्दै दौडेर अलि पर उभिएकी आफ्नो आमाको नजिक जान्छिन। त्यो सानी बालिकाको आवाजले निराश श्रीमतीको मनमा चसक्क घोँच्न पुगेछ क्यारे आँखाभरी आँसु पार्दै श्रीमान तर्फ नजर फर्काएर बोल्छिन-

-"यदि हामिले पनि जन्माएको भए हाम्रो छोरी पनि अब सम्ममा त एत्रै हुने थियो होला है!"

 (समाप्त)

©कथा पढिदिनु भएकोमा धन्यवाद! कृपया कमेन्ट गरिदिनु होला।

©यो कथा काल्पनिक कथा हो, कसैको जीवनमा मेल खाए केवल संयोग ठानिदिनु होला।

- कुङ्बा कान्छा🙏



Comments

Popular posts from this blog

"बेसहारा पाइलाहरु (कथा)

बिछ्यौनामा   कोल्टो   फर्कन्दै   बोल्छिन्   बोजू -" ए   बुढो   किन   नसुतेको   निन्द्   परेन   हो ?"  -" हैन   भोलि   त   नयाँ   बर्ष   हो   नि !  एक   नबजि   निदाउन   हुन्न   रे   नि   त   नत्र   २   साल्   निदाएको   हुन्छ   रे   त्यसैले " मन्द   आवाजमा   जवाफ   दिए  बाजेले। -" नयाँ   बर्षको   करणले   त   अवस्य   हैन   होला ?" रहस्य   जान्ने   कोशिस   गर्दै   बोलिन्   बोजू।   बोजूको   कुरो   सुनेर   पनि   बाजे   स्तब्ध   रहि   रहे।   बाजेको   त्यो   स्तब्धता   देखेर   फेरि   बोलिन्   बोजू -" मनमा   धेरै   पीर   लागेर   निद्   परेन   हो   बुडो ?"  बाजेले  " उँ "  भन्ने   छोटो   जवाफ   दिए।   एक   क्षण   दुबैमा   शून्यता   छायो।   केहि   क्षण   पश्चात   बाजे   अलि   भारि   आवाजमा   बोले -" बुडि   धेरै   पहिले   देखि   तिमीलाई   केहि   भन्न   खोज्दैछु   तर   सकि   रहेको   छैन।अब   त   भन्न   अबेर   हुनै   पनि   लागिसक्यो "  -" के   कुरो   ल   भन्नोस् "  चासो   दिँदै   बोलिन्   बोजू। -" बुडि   मैले   भोलि   बिहान  

अदुवा बारिमा रमाउँदै

गजल चोट   नलाउने     कुनै ,  तरवार   हुँदैन   असफलता   नै   अन्तिम , हार   हुँदैन।   लडिन्छ , अनि   मात्र   सिकिन्छ   उठ्न बिना   संघर्ष , सपना , साकार   हुँदैन।   जीवन   छ , र   पो   सुख   र   दु : ख   पनि   छ डुङ्गा     नखियाइ ,  नदी   पार     हुँदैन।   रात   पछिको   दिन , अवस्य   आउने   छ सदैब ,  अन्धकारमय ,  संसार    हुँदैन। - कुङ्बा   कान्छा  

सपना र संघर्ष(कविता)

सपनाहरु   कति   भारि   भए   पनि   कति   मुस्किल   भए   पनि   मान्छेलाई  खै   किन   हो   यति   प्रिय   लागेको   यो   सपना   भन्ने  चिज जस्लाई   पाउन    भनौं   साकार   पार्न   एकोहोरिएर , लट्ठिएर   हजार  दु:ख  भोग्दै   हजार   पीडा   झेल्दै   पछि   पछि   लागिरहनु   पर्ने   जिन्दगीका   पाइलाहरुले सायद!  सपना   र   संघर्षको   नाता   नै   यस्तै   कोरिएको   हुन्छ   क्यारे   जिन्दगीको  क्यानभाषमा। हुन   त    देवकोटाले   भने   जस्तै   साग   र   सिस्नु   खाएर   मात्र   पनि   दुखिया   आदर्शको   महान  जीवन  बाँच्न   नसकिने   रहेछ   चल्न   नसकिने   रहेछ   यो   दुनियाँमा   र   त   उड्नु   पर्छ    सपना   बोकेर   जिन्दहीहरु    काठ्माण्डौंको   माथि - माथि   निलो   आकाशको   बाटो   गरेर   समुन्द्र   पारिको   गन्तब्यमा   मनलाई   गाँठो  पार्दै... सपनालाई रङ् - बिरङ्का   रङ्हरुले   भरौं   भन्दा - भन्दै   बाकसमा   बन्द   भएर   फर्कनु   पर्छ   जिन्दगीहरुले आफ्नो   बुढा - बुढि   बुवा - आमा   सासू - ससुरालाई   एक्लै   छाडेर   पर   परदेशमा